कामावरच असताना मला वहिनीचा फोन आला की, तुम्ही आले का..? यांना डाॅक्टरकडे घेऊन जावू या.. श्वसनाचा थोडा त्रास होत आहे.. डाॅक्टरांची ७ वाजता Appointment घेतली आहे .. श्वसनाचा त्रास..! ऐकून मला जरा धक्काच बसला.. कोरोनाचं सगळ्यात मोठं लक्षण हेच असते.. हे मी एेकले होते, वाचले होते आणि न्यूजला बघितले देखील होते.. मी घरी आल्यानंतर भावाला घेवून हाॅस्पीटलला गेलो.. वहिनी ही सोबत होतीच.. हाॅस्पीटलच्या बाहेर सेक्युरिटी गार्ड आणि आणखी दोन व्यक्ती बसले होते.. ते प्रत्येक पेशंटचे आणि त्याच्याबरोबर असणाऱ्या व्यक्तींचे Temperature आणि Oxygen Level व Pulse Rate चेक करत होते.. भावाला तिथे नेले.. अगोदरच्या काही लोकांना ते चेक करत होते.. भावाला जास्त वेळ उभे राहता येत नव्हते.. थोडं चालल्यानंतर लगेच दम लागायचा.. भावाने इशारा करून खुर्ची बसण्यासाठी मागितली.. त्याला एवढे अशक्त पूर्वी कोणत्याही आजारामध्ये मी कधीही पाहीले नव्हते..

                  सगळे चेक करून आम्ही आत जावू लागलो, तेवढ्यात गार्ड ने आम्हाला आडवलं.. ” सर, तुम्ही घातलेले मास्क चालणार नाहीत.. डाॅक्टर Allow करत नाहीत “, तो व्यक्ती आम्हाला सांगू लागला.. बाजूलाच असलेल्या मेडीकलकडे इशारा करून दाखवू लागला की ते मास्क चालतील.. आमच्याकडे असणारे मास्क त्याच्यापेक्षा कितीतरी सुरक्षित होते, मग तेच का..? ह्यावर मी Argue केला असता पण भावाची तब्येत बघून मी बोलणं टाळलं.. मी ते घेण्यासाठी गेलो.. Use and throw मास्क होता तो.. एका मास्कची किंमत १० रूपये.. एरव्ही २-३ रूपयाला मिळणारा मास्क आज १० रूपयात.. मागणी आणि पुरवठा याचा किंमतीवर परिणाम होतो हे मला माहित होते , परंतु परिस्थितीचा गैरफायदा घेणाऱ्या लोकांमुळे ही किंमतीवर परिणाम होतो हे पहिल्यांदाच अनुभवायला मिळत होते.. अनेक सेवाभावी संस्थेनी गोरगरिबांसाठी हाताने लाखो मास्क बनवले, मग ते सुरक्षित नाहीत का..?